Ontzettend geluk gehad door de slotenmaker
Och, och. Het was weer zover. Ik ben een regelrechte kluns. Bij alles wat ik doe, moet ik letterlijk zes keer nadenken of ik het wel goed doe, of ik niks ben vergeten en ga zo maar door. Misschien heb je al een beetje door wie ik ben. Natuurlijk, natuurlijk, moest ik op mijn eerste schooldag mijn sleutels kwijtraken. Dit was nog niet alles. Ik pakte mijn spullen, deed de deur dicht en fietste naar school. Onderweg bedacht ik mij dat ik mijn geld was vergeten, ik had geen lunch bij me, dus ik moest weer terug. Ik terug. Voor de deur. Geen sleutels. Mijn sleutels waren weg. Het was werkelijk te irritant voor woorden. Waar kan ik ze hebben gelaten? Ik dacht dat ik ze wel verloren moest zijn, want ja, zo ben ik. Omdat ik mijn lunch niet wilde missen, belde ik een slotenmaker. Wat moet ik doen? Hij zei dat ‘ie binnen een kwartier langs kon komen. Erg snel. NU komt het. De slotenmaker zag onderweg wat op straat liggen. Sleutels. Hij nam ze mee om later dan weer aan de politie te geven. Toen hij er was begon hij er over. Ja, ja, je snapt het al. Het waren mijn sleutels!